1 Мај – Денот кога гласот на работникот не молчи!

Ова не е обичен ден.
Ова не е пикник.
Ова не е ден за тивко седење под сенка и заборав.

Ова е 1 Мај – денот кога работникот станува гром!
Денот кога се сеќаваме дека ништо на светов не е создадено без нашите раце, без нашата пот, без нашата борба.

Мраморот во палатите – ние го ископавме.
Платата на газдите – ние ја заработуваме.
Системот што не гние – ние го одржуваме во живот!

И до кога ќе молчиме?

До кога ќе броиме денови до плата што не стигнува ни до средината на месецот?
До кога ќе не газат, додека ние ја градиме нивната удобност?
До кога ќе ги гледаме нашите родители, браќа, сестри – изморени, болни, заборавени?

1 Мај е симбол на револт!
На Чикаго, на Скопје, на секој работник што некогаш рекол: „Доста е!“
Овој ден не е за украсени говори од фотелји. Овој ден е за тие што стојат по 10 часа на нозе, што живеат од минималец, што немаат слобода, туку рокови, квоти и надзорни камери.

1 Мај е нашот ден! И ќе биде наш, сè додека има неправда!
Нека се тресат темелите на неправедниот систем! Нека се слушне гласот на оној што го молчи стравот и гладот!
Овој ден бара нешто повеќе од празничен датум – бара будност. Бара единство. Бара акција.

Затоа – не слави. Борѝ се!
Затоа – не прифаќај мрви!
Барај живот достоен за човек, не преживување на тивок роб.

Да живее 1 Мај! Да живее работничката класа!
Борбата продолжува – сѐ додека не победиме!